Ook in 2010 is Phil Taylor de huizenhoge favoriet voor de titel. Hij heeft een paar weken voor de Uk Open nog 2 negendarters gegooid in de finale van de Premier League en lijkt niet te stoppen. De grote verrassing van deze UK Open is dat Raymond van Barneveld zich niet heeft weten te plaatsen voor het toernooi. Hij gooit niet voldoende qualifiers en mag zo niet meedoen in Bolton.
Voor Vincent van der Voort is er voor het tweede jaar op rij een teleurstelling te verwerken in Bolton. Al in zijn eerste potje verliest hij van Wayne Atwood en daarmee zit zijn toernooi er op. Hij is niet de enige Nederlander die al snel terug naar huis mag, ook Co Stompé verliest in ronde 1, van Paul Warwick. En Michael van Gerwen delft het onderspit tegen Gary Anderson in diezelfde ronde. Een ronde later valt ook het doek voor Roland Scholten en Jelle Klaasen. In die ronde neemt Gary Anderson revanche voor zijn nederlaag een jaar eerder tegen Paul Nicholson door de Australiër met 9-7 te kloppen.
Phil Taylor gooit in die ronde tegen Kevin Painter een gemiddelde van bijna 120 per beurt en wint met 9-0. Bij de laatste 16 staan er een paar prachtige partijen op het programma. De herhaling van de WK finale tussen Phil Taylor en Simon Whitlock wordt wederom door Taylor gewonnen, deze keer met 9-6. En in de wedstrijd tussen Mervyn King en Gary Anderson is het voor de vijfde keer dat er een negendarter is te bewonderen in Bolton. Voor de eerste keer is het niet Phil Taylor, maar Mervyn King die het kunststukje voor elkaar krijgt. Het helpt hem verder niet, want hij verliest wel de wedstrijd van Anderson.
Ook James Wade kent weer een goede UK Open. Tot de kwartfinale kent hij weinig problemen en in die kwartfinale mag hij aantreden tegen de onbekende Tony Ayres. Op papier een gedroomde tegenstander in de kwartfinale, maar op de Uk Open is niets zoals het zou moeten zijn. Wade komt wel met 9-8 voor, maar Ayres finisht 152 om er 9-9 van te maken en pakt brutaal ook de laatste leg en laat Wade beduusd achter. Ayres redt het vervolgens niet in de halve finale tegen Gary Anderson, die zo zijn eerste PDC TV finale mag gaan spelen. Uiteraard moet hij die finale spelen tegen niemand minder dan Phil Taylor.
Taylor doet wat hij heel vaak in zijn loopbaan al heeft gedaan, hij maakt het verschil snel en laat het vervolgens niet meer wegglippen. In de eerste leg gooit hij meteen een 161 finish en zo loopt hij gemakkelijk naar een 5-1 voorsprong uit. Die voorsprong consolideert hij en zo mag hij de beker voor het tweede jaar op rij en voor de vierde keer in totaal boven zijn hoofd houden.