WDF World Cup Men Pairs 1989
De zevende WDF World Cup Darts werd gespeeld van 19 tot 21 oktober in het Skyline Hotel in Toronto, Canada. Bij de heren waren 27 landen present en streden voor de WDF World Cup titel darts. Bij de dames waren 26 landen aanwezig voor hun vierde WDF World Cup.
Konden de Engelse dames hun overall titel heroveren die ze in 1987 in Kopenhagen aan de Amerikanen hadden verloren, en konden de Engelse mannen de overall titel voor de zesde keer op rij pakken. Gastland Canada was twee jaar geleden goed voor overall zilver bij de heren, kunnen ze nog iets beter op eigen grond? Bahama’s, Brazilië en Kenia zijn er voor de eerste keer bij, net zoals Zimbabwe.
In het koppel toernooi was er een primeur. Voor het eerst in de geschiedenis stond een Belgisch duo in de halve finale. Stefan Eeckelaert & Leo Laurens hadden op hun weg naar de halve finale onder andere sterke koppels uit Canada (Bob Sinnaeve & Albert Anstey) en Australië (Wayne Weening & Keith Sullivan) verslagen.
In die halve finale troffen ze Tony Payne & Paul Lim uit de USA. Op het podium toonden de Belgen hun klasse en versloegen de Amerikanen met niet minder dan 4-0 (17, 18, 15 en 12 darts) en kregen ze een staande ovatie van het talrijke publiek. In de andere halve finale namen de topfavorieten John Lowe & Eric Bristow het op tegen de Ieren Mick Hogg & Tony O’Neill. Niet voor de eerste keer tijdens het koppeltoernooi op een WDF World Cup moet er een zevende en beslissende leg aan te pas komen, maar daar tonen de Engelsen dan ook altijd hun klasse. Deze keer is geen uitzondering. Lowe en Bristow gaan naar de finale en dat voor de zevende keer op rij.
In de finale namen de Belgen Stefan Eeckelaert & Leo Laurens in het begin nog wel het initiatief, maar uiteindelijk waren het toch John Lowe & Eric Bristow die met een 4-2 overwinning voor de zesde keer de WDF World Cup koppel titel op hun naam schreven. Een ongekende dominantie want ze winnen het ook al voor de vierde keer op rij.
Harry Apudo
Andrew Arrieta
Beat Basler
Norbert Baumann
Daniel Black
Marcello Buess
Joel Chartier
Robert-Steve Davies
Wilson Downes
John Dunne
Yuya Evans
Arild Folgerø
St-Ledger Hunt
Harith Lim
Prescott Minnis
Skyline Hotel, Toronto, Ontario
Van: donderdag 19 oktober 1989
Tot: zaterdag 21 oktober 1989
Kampioen
Callers
Lijst van gespeelde finales
| Jaar | Winnaar | Uitslag | Runner-Up |
|---|---|---|---|
| 2019 |
Canada
6
|
6 - 2 |
 Engeland
2
|
| 2017 |
 Rusland
6
|
6 - 3 |
Canada
3
|
| 2015 |
 Nederland
6
|
6 - 3 |
Engeland
3
|
| 2013 |
Engeland
6
|
6 - 0 |
 Zuid-Afrika
0
|
| 2011 |
Engeland
6
|
6 - 4 |
 Zweden
4
|
| 2009 |
 Australië
6
|
6 - 4 |
 Noord-Ierland
4
|
| 2007 |
Nederland
4
|
4 - 2 |
 Finland
2
|
| 2005 |
Nederland
4
|
4 - 1 |
 Denemarken
1
|
| 2003 |
Engeland
4
|
4 - 1 |
Engeland
1
|
| 2001 |
Engeland
4
|
4 - 2 |
Finland
2
|
| 1999 |
 Wales
4
|
4 - 1 |
Engeland
1
|
| 1997 |
Wales
4
|
4 - 3 |
Engeland
3
|
| 1995 |
Engeland
4
|
4 - 1 |
Engeland
1
|
| 1993 |
Canada
4
|
4 - 1 |
1
|
| 1991 |
Australië
4
|
4 - 2 |
 België
2
|
| 1989 |
Engeland
4
|
4 - 2 |
België
2
|
| 1987 |
Engeland
4
|
4 - 1 |
 Verenigde Staten
1
|
| 1985 |
Engeland
4
|
4 - 0 |
Australië
0
|
| 1983 |
Engeland
4
|
4 - 2 |
 Schotland
2
|
| 1981 |
Engeland
4
|
4 - 0 |
Engeland
0
|
| 1979 |
Engeland
4
|
4 - 1 |
Engeland
1
|
| 1977 |
Engeland
4
|
4 - 2 |
Wales
2
|