In 1989 was Canada al een keer gastheer van de WDF World Cup, toen werd er gespeeld in Toronto. In 2013 is gekozen voor Saint Johns op het Oostelijke puntje van het land. Omdat een aantal van de Europese en Aziatische teams verstek laten gaan blijven de cijfers een beetje achter bij eerdere jaren. Het wordt tevens de laatste WDF World Cup voor de Noorse voorzitter van de WDF Roy Price in die hoedanigheid.
Toch waren er 27 herenteams, 25 damesteams en 11 jeugdteams bij deze negentiende WDF World Cup present. Alle op papier grote landen waren erbij om van 1 tot en met 5 oktober de strijd aan te gaan in het Sports NL Centre. Onder hen voor de eerste keer de heren van Jersey.
Deta Hedman deed al in 1991 mee aan een WDF World Cup, waar ze toen de kwartfinale haalde, vier jaar later pakt ze het brons. Na een flinke pauze is ze in 2011 terug in het Engelse team en wederom eindigt het toernooi dan in de halve finale. In 2013 is het eindelijk zo ver, de in Jamaica geboren Engelse pakt de titel door in de finale de Duitse Irina Armstrong te verslaan.
Het was zeker geen eenvoudige weg naar de finale, maar het lukt Hedman toch om Janni Larsen, Kiyo Shimizu, Dianne Gobeil, Kirsi Viinikainen en Corrine Hammond te verslaan. Haar tegenstandster Armstrong wint onderweg naar de finale van Maret Liiri, Rachna David, Rhian Edwards en in de halve finale van de Canadese Cindy Hayhurst.
Deta Hedman is met haar overwinning de vijfde Engelse die de WDF World Cup dames singles titel wint. De zilveren medaille van Irina Armstrong is de eerste in dit onderdeel voor Duitsland.