Van 6 tot en met 8 oktober 1988 is de British Darts Organisation de gastheer voor de zesde WDF Europe Cup die plaatsvond in de Engelse havenstad Great Yarmouth in Norfolk. Aanvankelijk zou dit evenement plaatsvinden in het West-Duitse Heidelberg maar op het laatste moment trok de hoofdsponsor zich terug. Daardoor moest de World Darts Federation, onder wiens auspiciën dit toernooi in feite plaatsvindt, in ijltempo een noodoplossing zoeken. Denemarken stelde zich ook alsnog kandidaat maar de BDO mocht de organisatie uiteindelijk in handen nemen. Zodoende werd de WDF Europe Cup VI gespeeld in het Seashore Holiday Centre in Great Yarmouth. Voor de tweede keer, na 1982, is Engeland dus de gastheer, deze keer met vijftien landen op de startlijst, waaronder voor de eerste keer Italië en Malta.
In het team event waren het de Britse ploegen die de halve finales wisten te bereiken. Engeland met John Lowe, Eric Bristow, Bob Anderson & Mike Gregory moesten het om half tien in de vroege morgen opnemen in de eerste halve finale tegen het Schotse kwartet Jocky Wilson, Trevor Nurse, Peter MacDonald & Peter Masson. De Tartan Army liep al snel uit naar een 5-1 voorsprong. Even kwamen de Engelsen nog terug tot 7-4, maar dan won Peter Masson van John Lowe en hadden de Schotten nog één punt nodig voor een plek in de finale. Bij een stand van 8-5 was het de jonge Peter MacDonald die het moest opnemen tegen de ervaren rot Eric Bristow. The Crafty Cockney had tot dan toe nog geen enkele partij in zijn voordeel weten te beslechten. MacDonald leek onhoudbaar en toen Bristow bovendien zich vanaf 130 doodgooide, was het een koud kunstje voor de Schot om de 9-5 overwinning veilig te stellen.
De tweede halve finale ging tussen Noord-Ierland met Ray Farrell, Roy Bailie, Geoff Wylie & Fred McMullan en het viertal Eric Burden, Geraint Wilson, Richie Burnett & Chris Johns uit Wales. De Noord-Ieren kwamen 4-2 voor maar Burnett en Wilson trokken dit weer recht en maakten 4-4. Geoff Wylie bracht de Noord-Ieren wederom op voorsprong, geholpen door Burnett, die vier pijlen op de draad gooide. Toch kwam Wales op voorsprong met 5-6 via Johns en Burden. Dankzij een mooie 13-darter van Farrell werd het vervolgens weer 6-6. McMullan en Burden brengen de stand op 7-7. Leg 15 is van cruciaal belang, Geraint Wilson wint van Roy Bailie en Ray Farrell moet dan winnen om Wales uit de finale te houden. Burnett is echter niet te stoppen en via een 12 darter (140-180-125-56 finish) plaatst Wales zich voor de finale.
Het publiek rekent op een Schotse zege in de finale, zeker na de overtuigende halve finale,maar Wales wenst niet mee te werken aan dat feestje. Van begin tot eind is de voorsprong voor het team van Wales. Ze komen 6-3 voor en even later 8-6. Jocky Wilson brengt de Schotten weer terug in de wedstrijd door de 15e leg te pakken, maar het is opnieuw de jonge Richie Burnett die voor Wales de wedstrijd wint. Weliswaar via dubbel één, maar Wales wint het teamevent. Het is de eerste keer dat Wales het teamevent wint, na vier keer op rij Engeland en Schotland dat de eerste editie heeft gewonnen.