Taylor laat zich niet uit het veld slaan door zijn nederlaag in 2003. In 2004 komt hij terug om zijn titel te heroveren en hij laat zich door niets of niemand stoppen om dat doel te halen. De jaren 2004 en 2005 zijn ook een beetje de jaren van “good old” Bob Anderson die twee jaar op rij de halve finale weet te halen in de nadagen van zijn prachtige carrière. Toch is het weer Taylor die de hoofdrol voor zich opeist.
In 2004 staat hij in de finale tegen Kevin Painter en waar niemand op rekent gebeurd toch. De finale van 2003 tegen Part was de mooiste ooit, maar in 2004 volgt een spektakelstuk dat die finale nog weet te overschaduwen. Painter maakt er een prachtige partij van en weet tot 6-6 in sets en 5-5 in legs bij te blijven bij Taylor. Er is dan een elfde en beslissende leg nodig in de dertiende en beslissende set om een winnaar aan te wijzen en het is Taylor die de zenuwen het best onder controle heeft. Hij pakt zijn negende PDC wereldtitel en zijn elfde in totaal, maar het was zeker niet de makkelijkste die hij ooit won.
Ook in 2004 wordt het deelnemersveld weer groter, er komen nogmaals acht extra plekken bij waardoor er twee voorrondes komen. In de eerste voorronde spelen exotische deelnemers uit landen als Japan, Australië en Guyana.