Achttien landen namen deel aan de eerste WDF World Cup Darts te London van 2 tot 4 december in het Wembley Conference Centre, vaak met de Olympische gedachte om de WDF WORLD CUP DARTS te winnen. De organisatie was in handen van de British Darts Organisatie (BDO) onder toezicht van de World Darts Federation (WDF) die opgericht werd in 1976 en bestond uit 15 landen.
Het gastland werd als favoriet beschouwd met regerend Winmau World Master John Lowe in hun team. Ieder team bestond uit vier spelers. Wales werd als de belangrijkste tegenstander gezien aanzien zij met Alan Evans de World Master van 1975 hadden. Daarnaast ook Leighton Rees, verliezend finalist van het News of the World toernooi in 1976. Schotland met Rab Smith en de USA met Nicky Virachkul werden als de outsiders beschouwd. De jongste speler met 16 jaar was de Belg Arnold Vandepoele de oudste, Joe Goldwin 52 jaar, kwam uit Gibraltar.
De eerste WDF World Cup werd gespeeld in teams van drie spelers (pas in 1979 werd er gespeeld in teams van vier), koppels en singles. Voor ieder onderdeel werden er punten en medailles toegekend. Het totaal van de punten bepaald wie uiteindelijk met de WDF World Cup naar huis gaat.
In het team event stoten zoals verwacht Engeland en Wales door naar de halve finales. Daar kwamen de Republiek Ierland en Zweden bij, de Zweedse formatie had Schotland uitgeschakeld met 5-4. Engeland versloeg Zweden (Stefan Lord, Douglas Melander en Kent Ohlsson) in de halve finale met 5-2. Maar de wedstrijd tussen Wales en Rep. Ierland (Charles Byrne, Patrick Clifford en Seamus O’Brien) was een pareltje van spanning en sensatie. Wales (L. Rees, A. Evans & David “Rocky” Jones) kwam 4-1 voor, maar de Ieren gaven zich nog niet verloren en trokken de stand gelijk op 4-4. De laatste leg werd gespeeld tussen Pat Clifford en Alan Evans en met de Welshman op tops mocht Clifford gooien vanaf 111, hij gooide de triple 20 en de enkele 19, maar miste net de dubbel 16. Vervolgens lieten beide spelers hun kans liggen om de partij naar zich toe te trekken door acht pijlen op de dubbel te missen. Uiteindelijk was het Evans die uitgooide op dubbel één en Wales een plaats in de finale bezorgde.
In de finale liep Engeland (Eric Bristow, John Lowe and Tony Brown) ook al rap uit naar een 4-1 voorsprong maar nu was het Wales die de stand terug in evenwicht bracht. Wederom was het Alan Evans die de klus klaarde door John Lowe te verslaan en zo won Wales het eerste onderdeel.