Na Brisbane, Queensland in 1985 gaat de WDF World Cup darts voor de tweede maal “Down Under” en wel naar Perth in Western Australië. Door de verre verplaatsing naar het zuidelijke halfrond zijn er heel wat minder landen aanwezig dan twee jaar voordien in het Zwitserse Bazel.
Maar met 26 landen mogen de organisatoren niet klagen want alle toplanden zijn present voor dit evenement. Net zoals bij de mannen waren er bij de dames ook 26 landen aanwezig op hun achtste WDF World Cup van 1 tot en met 4 oktober in het Burswood Resort in Perth.
In het teamevent zijn er in de groepsfase nog geen verassingen. In de achtste finales krijgen we wel de eerste verrassing; gastland Australië met Wayne Weening, Steve Duke, Peter Hinkley & Graham Hunt verliest van Serge Farrando, Laurent Saillour, Stephane Dalancon & Christian Le Borgne uit Frankrijk.
In de kwartfinales wint Engeland met Martin Adams, Ronnie Baxter, Andy Fordham & Steve Beaton gemakkelijk van de Noren Arne Sivertsen, Roy Trevland, Stein Trondsen & Thor Helmer Johansen met 9-1. Raymond van Barneveld, Roland Scholten, Co Stompé & Hessel Stok uit Nederland verslaan in een spannend duel Paul Lim, Jim Widmayer, Roger Carter & Jason Lucas uit de USA met 9-7. In de andere kant van het speelschema wint het Wales van Sean Palfrey, Martin Phillips, Marshall James & Eric Burden met 9-4 van de Schotten Bob Taylor, Peter Johnstone, Andy Wallace & Alan Brown. Marko Kantele, Ulf Ceder, Markus Jokikokko & Risto Sundgren uit Finland tenslotte maken een eind aan de droom Frankrijk.
In de halve finales vochten Engeland en Nederland een verbeten strijd uit die nipt werd gewonnen door Engeland met 9-8. In de zeventiende en beslissende leg schuift Engeland de ervaren Martin Adams naar voren. Bij Nederland wil niemand echt de laatste leg spelen. De Nederlandse keus valt op Co Stompé die tot dan in de wedstrijd alle vier zijn legs had gewonnen. Nadat Stompé met 140 is begonnen en de eerste twee pijlen van zijn tweede beurt ook in de triple 20 zitten stoot hij met zijn laatste pijl de eerste twee eruit en blijft een score van 60 over. Die pijlen op de grond kosten hem en Nederland uiteindelijk de leg en de wedstrijd. Met Stompé op 40 gooit Adams 80 uit en brengt zo de zege bij de Engelsen.
In de andere halve finale ondervindt Wales weinig weerstand van de moedige Finnen, het wordt 9-4. Wales, dat al zeker was van de overall titel wilde absoluut revanche nemen in de finale, nadat ze twee jaar terug deze met 9-4 hadden verloren van hun grote rivaal Engeland.
De finale gaat gelijk op tot 3-3, maar dan neemt Wales een kleine voorsprong doordat Sean Palfrey wint van Martin Adams en Martin Phillips van Steve Beaton. Andy Fordham is Engelands beste speler op dat moment en verkleint de achterstand tot 5-4. Eric Burden en Marshall James brengen de score vervolgens wel weer op 7-4. Engeland komt via Ronnie Baxter terug tot 7-5, maar Eric Burden verslaat dan Steve Beaton. Nog één leg voor Wales en de titel is binnen. Marshall James is dicht bij een 12 darter voor de titel, maar ziet Fordham met de leg aan de haal gaan, 8-6. Nu komen de twee kapiteins van beide ploegen tegenover elkaar te staan. Voor Wales Martin Phillips en voor Engeland Martin Adams. In een spannende leg staat Martin Adams op 41 te wachten als Martin Phillips met een 60 finish in 17 darts voor Wales de beslissende leg in het teamevent weet te winnen. Deze keer zijn de rollen dus inderdaad omgekeerd en Wales wint verdient het teamevent met 9-6. Na de zege in het teamevent in 1977 is dit de tweede keer in de geschiedenis dat het goud team toernooi naar Wales gaat.