Van 22 tot 24 oktober 1987 werd de zesde WDF World Cup gespeeld in het Vally Sport Complex in de Deense hoofdstad Kopenhagen. Drieëntwintig landen nemen deel bij de mannen. Het Nieuw-Zeelandse team bracht niet minder dan 200 supporters mee en alvorens de competitie van start ging gaven de “Maori” een voorstelling van hun bekende ‘Haka’ oorlogsdans als opwarmertje.
Met 23 landen die de reis naar Denemarken maken wordt een nieuw record gevestigd, ook de 21 damesteams is een record. Italië, Spanje en Zwitserland maken hun debuut op een WDF World Cup.
In het team event was er in de tweede ronde al de clash tussen John Lowe, Eric Bristow, Cliff Lazarenko & Bob Anderson namens Engeland en het Wales van Leighton Rees, Alan Evans, Peter Locke & Malcolm Davies, een strijd die de Engelsen met 9-6 wonnen. De Engelse ploeg stootte vervolgens door naar de halve finales waar ze de Canadese ploeg van Bob Sinnaeve, Avtar Gill, Joe Gorski & Danny MacInnis met 9-4 verslaan.
In de andere halve finale zijn het de verassende Belgen Felix Smout, Bob Renard, Johnny Deley & Marcel Meskens die het opnemen tegen het team van Noord-Ierland met Raymond Farrell, Fred McMullan, Charlie Maxwell & Louis Doherty. België had achtereenvolgens Nederland 9-4, Zwitserland 9-3 en Schotland 9-6 aan de kant gezet. Noord-Ierland was voor de Belgische ploeg, in een spannend duel voor de tv-camera’s, net iets te sterk. Met 9-7 trok Noord-Ierland aan het langste eind.
De finale was een nagelbijter, waarin Engeland in de zeventiende en beslissende leg de titel pas pakte met 9-8. Niemand gaf Noord-Ierland vooraf veel kans om te winnen van de Engelse ploeg. In maart nog won Engeland met 9-0 tijdens de Nations Cup van Noord-Ierland. De Engelsen, gebrand op een vlugge overwinning starten sterk en nemen een mooie voorsprong van 5-1. Ray Farrell brengt de Noord-Ieren terug in de wedstrijd met een 16-darter en prompt winnen ze de volgende vijf legs ook zodat ze aan de leiding komen. Tweemaal komt Engeland gelijk, maar telkens nemen de Noord-Ieren weer de leiding. Bij een 8-7 stand in het voordeel van de Noord-Ieren spelen de twee kapiteins van de ploeg, John Lowe en Ray Farrell tegen elkaar. Ray krijgt een kans om de titel te pakken maar mist op dubbel 16. Lowe laat deze kans niet onbenut en maakt gelijk. In de beslissende leg kiezen beide teams om hun captain opnieuw het podium op te sturen. Een vol vertrouwen spelende Lowe, die al vaker succesvol is geweest in dit soort situaties, gooit 140-100-140-89 en laat dubbel 16 over. Farrell zet daar tegenover drie scores van 100 en een score van 60 wat 141 overlaat. Dat maakt echter niet meer uit, John Lowe gooit met zijn dertiende dart uit en pakt zo de titel voor Engeland.
John Lowe, Eric Bristow, Cliff Lazarenko & Bob Anderson pakken zo voor de vierde keer het team goud voor Engeland, een titel die ze twee jaar geleden nog aan de USA moesten laten.