Het was zestien jaar geleden dat de WDF World Cup in Nederland werd gehouden in 1991. Toen was Zandvoort de plek, dit keer is voor Rosmalen als speelstad gekozen. Het dartslandschap in Nederland is in de achterliggende jaren echter wel volledig veranderd na een vijftal wereldtitels van Raymond van Barneveld. Helaas voor de Nederlandse fans was Barney een jaar eerder overgestapt naar de PDC en dus niet als speler aanwezig bij deze cup. Wel is er veel media-aandacht en worden de halve finales en finales live uitgezonden op TV.
Een recordaantal van 41 herenteams, 38 damesteams en 15 jeugdteams vinden hun weg naar Nederland waar van 11 tot en met 14 oktober wordt gespeeld in het Autotron. IJsland, Iran, Trinidad & Tobago en Turkije maken hun debuut op een WDF World Cup. Het wordt een succesvolle editie voor het organiserende land, met ook genoeg drama aan het einde.
In de groepsfase van het team toernooi zijn er niet heel veel verrassingen of het moet zijn dat België uitgeschakeld wordt in de poule met Noord-Ierland en Denemarken. Ook de Ieren en Nieuw-Zeelanders bereiken de laatste 16 niet.
In de kwartfinales heeft de USA zijn handen vol aan Maleisië, de Amerikanen winnen uiteindelijk wel maar het zitten dicht bij elkaar, ze winnen met 9-7. Noord-Ierland wint eenvoudig van Japan met 9-3 en plaatst zich zal ook voor de halve finale. De andere twee kwartfinales zijn onvervalste krakers. Engeland wint in een zeventiende en beslissende leg van Schotland en gastland Nederland wint met de hakken over de sloot van Wales met 9-7.
In de halve finale kent het Nederlandse kwartet Co Stompe, Mario Robbe, Joey ten Berge & Niels de Ruiter weinig problemen met Daryl Gurney, Roy Montgomery, Richard Dunlop & David Glenn uit Noord-Ierland, De zege is ruim, het wordt 9-1. De andere halve finale is veel spannender. De USA met Gary Mawson, Chris Linkous, Joe Slivan & Jim Widmayer maakt het Steve Farmer, Martin Adams, Tony O'Shea & John Walton uit Engeland heel erg lastig. Toch winnen de meer ervaren Engelsen de wedstrijd met 9-7.
De finale gaat derhalve tussen Engeland en Nederland. Het wordt een ware thriller, Engeland en Nederland blijven heel dicht bij elkaar en na 16 legs staat het 8-8. Dan moet een speler uit team worden aangewezen om de 17e en beslissende leg te gooien. Bij Engeland zijn ze er snel uit; captain Martin Adams gaat zijn verantwoordelijkheid niet uit de weg en stapt naar voren. Bij Nederlands is het een heel ander verhaal, geen van de vier spelers lijkt de laatste leg graag te willen spelen. Uiteindelijk is het Joey ten Berge die de verantwoordelijkheid neemt en een fantastische laatste leg op het bord legt, totdat hij een dubbel moet gooien, dan hapert de machine. Hij krijgt meer dan een handvol pijlen om de wedstrijd te beslissen maar het lukt niet. Adams komt langzaam dichterbij en hij faalt niet op de dubbel. Zo pakt Engeland de gouden medaille in het team event van 2007 en dat is voor de eerste keer sinds 2001. Voor de tiende keer is het Engelse kwartet de sterkste in het team toernooi.