Voor deze WDF World Cup moesten de meeste landen de halve wereld rondvliegen naar het verre Nieuw-Zeeland. Waar op 2 en 3 oktober werd gespeeld in het Trafalgar Centre in Nelson. Toch kwamen 16 landen opdagen, wat een succes mag genoemd worden.
Daarbij enkele opmerkelijk landen als Papua Nieuw-Guinea en de Filippijnen, die hun debuut maakten, samen met Singapore. Onder de 64 deelnemers bevond zich één vrouw namelijk Selly Tain afkomstig van de Solomon eilanden maar spelend voor Papua Nieuw-Guinea, zij mag zich de eerste vrouw noemen die ooit op een WDF World Cup speelt.
In het singles toernooi waren enkele grote verassingen en die kwamen weer op het conto van het organiserend land Nieuw-Zeeland. Eric Bristow werd er in de kwartfinale uitgegooid door Alan Hill met 4-3. Ook Barry Templeton haalde de halve finale, hij had eerder al Cliff Lazarenko geëlimineerd met 4-1. Ook John Lowe en Jocky Wilson wisten zich te plaatsen voor de halve finales.
Voor de Nieuw-Zeelanders was de halve finale wel het eindstation, beide spelers verloren. Barry Templeton met 4-1 van John Lowe en Alan Hill met 4-0 van Jocky Wilson.
De finale was een nagelbijter en ging door tot 3-3. In de beslissende leg miste Jocky dubbel 10 voor de titel, Lowe liet die kans niet voorbijgaan en besloot met dubbel 4 en voegde de WDF World Cup Singles, die hij nog niet had gewonnen, toe aan zijn dan al lange erelijst. Tijdens de finale speelde Jocky op witte turnpantoffels omdat zijn schoenen kapot waren en hij maar één paar had meegenomen naar Nieuw-Zeeland.