Ook in 2011 is Phil Taylor weer de sterkste. Het is zijn vierde zege op rij in Blackpool en zijn twaalfde titel op 18 edities in totaal. Achteraf bezien was zijn eerste partij nog de lastigste in 2011. Mark Hylton biedt meer dan goed tegenstand en weet The Power lang bij te houden. Toch wint Taylor die wedstrijd wel met 10-8 en vanaf dat moment is hij ongenaakbaar. Alle gemiddelden van Taylor in het hele toernooi zitten boven de 100 en in 3 van de 5 wedstrijden ook boven de 105. Er staat geen maat op de Power die in de finale nog maar eens een keer wint van James Wade. Wade blijft het altijd goed doen in de zomer en hij haalt zijn vierde finale in The Empress Ballroom. Het blijft echter bij 1 titel voor Wade want Taylor wint de finale met 18-8.
Slechts 2 Nederlanders aan de oche in de editie van 2011. Vincent van der Voort verliest in de tweede ronde van wereldkampioen Adrian Lewis en Raymond van Barneveld een ronde later tegen James Wade. Het is een jaargang waar we als Nederlanders niet al te lang bij stil zullen willen blijven staan.
Wel zien we in deze editie de terugkeer van een aantal bekende gezichten. De Canadees John Part doet weer van zich spreken. Sinds zijn wereldtitel van 2008 was het erg stil geworden rondom de Canadees, maar hier laat hij in de eerste ronde weer zien wat hij kan. Weliswaar verliest hij in de eerste ronde van Mark Webster, wel gooit hij een negendarter in die partij. Na Phil Taylor en Raymond van Barneveld is Part de derde die dat voor elkaar krijgt.
Ook Andy Hamilton laat zich weer eens van zijn beste kant zien. Nadat hij eerst 2 Schotten uit het toernooi gooit, Gary Anderson en John Henderson speelt hij een kwartfinale die iedereen nog lang bij zal blijven. Simon Whitlock gaat onbedreigd richting de overwinning in die kwartfinale als hij in een wedstrijd die tot 16 gewonnen legs gaat met 15-8 voorkomt, maar dan is het de vechtlust en verbetenheid van Hamilton die het overneemt. Hij wil gewoon niet verliezen en hij blijft geloven in zijn kansen. Alhoewel Whitlock wel 5 matchdarts krijgt mist de Australiër ze allemaal en zo kan Hamilton helemaal terug komen tot 15-15 en even later zelfs de wedstrijd winnen met 17-15. Waarschijnlijk de mooiste comeback aller tijden. Hamilton moet een ronde later wel het hoofd buigen voor Taylor, maar hier legt hij het fundament voor zijn WK finale een half jaar later.