World Matchplay

De editie van 2002 is qua geschiedeniswaarde een grote editie. Hier is het namelijk dat Phil Taylor zijn eerste negendarter op TV gooit. In de kwartfinale tegen Chris Mason krijgt Taylor het eindelijk voor elkaar en schrijft hij geschiedenis als de eerste speler die het voor elkaar krijgt op een televisietoernooi van de PDC. Het levert hem een cheque op van 100.000 pond. Lang wordt er tijdens de uitzendingen van de PDC gesproken over het feit dat Taylor de eerste zou zijn die een live negendarter heeft gegooid op TV, maar die eer gaat toch echt naar Shaun Greatbatch. In de finale van de Dutch Open een paar maanden eerder gooit Greatbatch zijn negendarter, ook live.

In 2002 zijn er voor het eerst niet acht geplaatste spelers, maar zestien. Waarschijnlijk wil de organisatie voorkomen dat er teveel van de hoog geplaatste spelers uit het toernooi vliegen in de eerste rondes. Het nieuwe systeem werkt aardig want van de top acht verliezen alleen Peter Manley (6) met 17-15 van Bob Anderson en Richie Burnett (8) met 1-10 van Chris Mason.

Voor de enige Nederlander; Roland Scholten zit het toernooi er na twee rondes op. Paul Williams wordt in de eerste ronde verslagen met 10-8, maar een ronde later is boezemvriend Colin Lloyd hem de baas met 13-5. Taylor heeft het wel lastig om zijn trilogie te voltooien. In de eerste drie partijen is hij weliswaar oppermachtig, met gemiddelden van ruim boven de 100 en die negendarter, maar in de halve finale komt good old John Lowe heel dicht bij een sensatie. Lowe blijft erg lang in de buurt van Taylor en een verrassing hangt in de lucht. Toch moet hij Taylor voorlaten met 17-15. In de finale is het de Canadees John Part die Taylor tot een uiterste krachtsinspanning dwingt. Pas op 18-16 geeft Part zich gewonnen en zo wordt Taylor de eerste speler die de World Matchplay drie keer op rij wint. Het toernooi zou de opmaat worden naar het wereldkampioenschap van 2003 waarin Part wel van Taylor zou winnen.