World Matchplay

De vijfde editie van de World Matchplay werd gehouden van 27 juli tot en met 1 augustus in de Empress Ballroom van de Winter Gardens in Blackpool.

In 1998 is Ronnie Baxter de nummer twee van de BDO en plaatst hij zich voor de World Matchplay. Hij heeft een ongelooflijk sterk toernooi en dit had wellicht zijn jaar moeten zijn. De World Matchplay van 1998 had zijn eerste TV overwinning kunnen worden, maar het zou anders lopen. Baxter wint in de kwartfinale met 13-10 van Phil Taylor en vervolgens in de halve finale met 13-11 van Chris Mason. In de finale moet hij het opnemen tegen Rod Harrington, op dat moment de nummer één van de PDC. Het wordt een memorabel duel die in een zinderende hitte wordt gespeeld. Baxter staat de hele wedstrijd op voorsprong, maar kan Harrington nooit echt afschudden. Hij komt wel met 17-14 voor en heeft dan nog maar één leg nodig om zich kampioen te mogen noemen. Hij krijgt een matchdart op tops, maar mist. In een b.o. 35 legs wordt het 17-17 als Baxter op tops wacht om een 18-17 voorsprong te nemen. Harrington staat op 125 en gooit de mooiste finish uit zijn carrière. Hij begint met een triple 15 en na lang wachten gooit hij daarna twee keer tops en pakt de leg en wint daar ook eigenlijk de wedstrijd. Het is voor Harrington zijn eerste grote titel bij de PDC.

De geplaatste spelers hadden het lastig in 1998, drie heren vlogen er al in de eerste ronde uit. John Part verloor van Chris Mason, Dennis Priestley verloor van John Ferrell en Peter Evison moest de eer laten aan Keith Deller. Ook de als eerste geplaatste Rod Harrington kreeg het niet cadeau in Blackpool. Vanaf de eerste ronde moest hij vol aan de bak. In die eerste partij won hij met 8-4 van Kevin Spiolek, een ronde later was er de 8-6 overwinning op Gary Mawson, die voor het vierde jaar op rij verloor van een finalist. In de kwartfinale moest “Hot Rod” aantreden tegen veteraan Bob Anderson, een wedstrijd die bijzonder spannend bleef tot het einde en uiteindelijk met 14-12 gewonnen werd door Harrington middels een 121 finish op de bullseye. Dit nadat Anderson een matchdart had gemist op 161 om met 13-11 te winnen. In de halve finale tenslotte won Harrington van Keith Deller, de cijfers: 13-10.

Maar als je dacht dat Harrington het lastig had dat jaar dan is dat nog een makkie vergeleken met Ronnie Baxter. Baxter kwam in de eerste ronde uit tegen Andy Jenkins een partij die tot acht gewonnen legs moest gaan, maar pas werd beslist in de 26^e leg. Jenkins kreeg vier matchdarts om met 11-9 te winnen, maar miste ze allemaal. Baxter won uiteindelijk met 14-12. Nadat hij in de tweede ronde won van John Ferrell volgde de overwinning op de onverslaanbaar geachte Phil Taylor. Met name het feit dat dit een strijd was tussen een BDO topper (Baxter) en de koning van de PDC (Taylor) maakte het verhaal extra smeuïg. Met 13-10 was het The Rocket die won, nadat hij met 6-9 had achtergestaan. In de halve finale won hij weer met een krappe marge, 13-11 tegen Chris Mason. Voor het grote publiek was dit de eerste keer dat ze te zien kregen wat Chris Mason kon, hij speelde fantastisch in zijn partijen op deze World Matchplay, met name de kwartfinale tegen Beaton was van een grote schoonheid.